گل محمدی یکی از گونه‌های گل سرخ می‌باشد که سابقه کاشت بسیار طولانی در کشور ایران دارد. این گیاه در برابر کم‌آبی نسبتاً مقاوم بوده و قادر به تحمل شوری آب و خاک تا شش دسی زیمنس بر متر نیز می‌باشد. هر چند که تنش خشکی و شوری منجر به کاهش عملکرد این گیاه می‌شود. این گیاه در اکثر نقاط قابلیت کشت دارد اما کاشت آن در نقاط مرتفع‌تر منجر به افزایش کیفیت گل و در نتیجه اسانس تولیدی می‌شود. از نظر نوع خاک، کاشت این گیاه در زمین‌های نیمه سنگین و دارای بافت متوسط و حتی در کوهپایه‌های دارای سنگریزه زیاد و سنگلاخی موفق بوده است، ولی بهترین بافت خاک، خاک لومی حاصل‌خیز و عمیق می‌باشد. نیاز آبی گل محمدی بین چهار تا شش هزار مترمکعب در سال در هر هکتار بسته به نوع بافت خاک و شرایط تبخیر و تعرق منطقه متفاوت می‌باشد. هرچند درختچه‌های گل محمدی به شرایط کم‌آبی بسیار مقاوم هستند، اما آبیاری گلستان‌ها در زمان غنچه‌دهی و گل‌دهی در افزایش عملکرد و درصد اسانس آن بسیار مهم می‌باشد. آبیاری این گیاه در نقاط مختلف کشور عمدتاً به صورت سطحی و غرقابی و در برخی نقاط نیز به‌صورت قطره‌ای انجام می‌شود. در ارتفاعات با بارش بیش از 250 میلی‌متر در سال امکان کاشت آن به‌صورت دیم وجود دارد.
)